Als verbinding niet meer vanzelfsprekend is
Je ziet haar zitten in haar hoekje en je hart gaat naar haar uit. Je merkt dat ze zich steeds meer terugtrekt in haar wereldje, terwijl ze zo zorgzaam was en altijd interesse had in iedereen. En lachen dat ze kon! Maar nu zie je alleen maar verdriet in haar ogen. En wanhoop. Onrust die daaruit voortkomt.
Haar hele wezen lijkt veranderd, zo anders dan toen ze hier net kwam. Je wilt je wel verbinden met haar wereld, maar je weet niet hoe. De onmacht grijpt je vaak naar de keel. Je wil zo graag helpen, meer dan wat je nu doet en kan. Het frustreert je steeds vaker en het knaagt aan je.
En dan die grote sterke man, die hier kwam als trotse, statige heer. Hij lijkt op de meeste momenten nog maar een schaduw van zichzelf… Ineengedoken, kromme schouders die eens zo recht stonden. Zijn duidelijke stem vaak nog maar een zacht gemompel. Zijn waardigheid is weg. Hij zit zo diep in zichzelf gekeerd. Je kan hem niet bereiken.
Je wil zo ontzettend graag iets doen. En het besef komt steeds meer dat je niet alles kunt oplossen, hoe graag je het ook zou willen. Je beseft dat het momentopnames zijn die het verschil maken, maar toch…
Je zou willen dat ze weer eens lachen.
Dat ze zich weer verbinden met het zorgeloze in zichzelf.
Dat ze even mogen zingen en dansen, al is het alleen maar in hun hoofd.
Dat ze zich geliefd voelen en weten dat echte verbinding nog bestaat.
Dat ze gezien en gehoord worden zoals ze zijn.
Hoe zou het zijn als er regelmatig iemand kwam die met of zonder rode neus altijd de verbinding met de ander zoekt en bereikt?
Die als geen ander op een rustige, liefdevolle manier contact kan maken?
Waarbij ze even zichzelf mogen zijn waar en in welke beleving ze dan ook zijn?
Wat als er iemand is die ziet dat er zo veel moois verborgen zit onder de teruggetrokkenheid, de boosheid, de angst? Het onbegrepen gedrag?
Als contactclown Mazzel bied ik die veiligheid en erkenning. Ik geef mensen met dementie of een beperking een plek om even weer zichzelf te zijn.
Ik breng ze verbinding, laat ze even vergeten waar ze zijn en wat ze pijn doet. Ik BEN er. Ik kan zowel met ouderen als met mensen met een verstandelijke beperking werken. Ook kan ik door particulieren ingezet worden. Ik heb ook gewerkt als contactclown in een asielzoekerscentrum en bij jonge kinderen. Overal waar normaal contact langdurig of even niet (meer) mogelijk is.
Ik werk meestal een op een om zo veel mogelijk verbinding te kunnen maken, maar ook kleine groepen zijn mogelijk. Door mijn manier van contact maken wordt ook de omgeving geprikkeld en gestimuleerd. Hierdoor kan ik op een nog breder vlak contact maken en versterken.
